Artık sık sık hatırlamıyorum seni. . . Hele her gece uykuna dalana kadar saatlerce senli hayallere girmelerim ise hiç yok......

Boş verilmişliğin, unutulmuşluğun kucağına tekrar bırakılmak. . . Beklemeye mahkum edilmek. . . Ve yeniden kırılacak parçası kalmadığını...

Sükunet. . . Bazen kabullenişi ifade ederken bazen de Sessiz Kıyametleri kopartır, Gözlere ve kulaklara çekilmiş gizli siperlerde. . ....

Çağırdı beni rüzgarlar, Çağırdı karanlık ve gece. . . Yıldızlar bir kere daha parlamak istiyorlarmış, Islak gözlerimde... Ve ay bir kere...

Şimdi de ben uzaklaştırdım bak, Bakışlarını gözlerimden! Ellerini yüreğimle tutmayı bıraktım, Yalnızlığı hissedesin diye ta derinden!...

Hiçbir şey, hiçbir tat vermiyor... Sadece canımı sıkıyor. Oyalayamıyorum ruhumu, gene bir şeyler biliyor ve beni uyarmaya çalışıyor. . . Örümcek bağladı kalbimin sarayı, içinde sultanı olmayınca. . . "Pes!" dediğim son savaşımdan sonra, kaybettiğim her şeyim; Kendim, sevgim ve hedeflerim. Ansızın gidişlerinin ardında bana tozdan dumandan bir yalnızlığı armağan ettiler. . . Uzattım ellerimi bir kez daha..! Bu sefer ne sevdiklerime, ne sevdiğini sandığım dostlara, ne de gelişi

Umuda kırık mı bendeki kanatlar. . ? Hayır, hayır! Sadece içimde ürkek bir çocuk var. . ! Sabah belki de bir yaşlı yas sabahına daha...

Neyi ifade eder birkaç damla göz yaşı? Neden acıtır vefakar bir dost olduğu halde yalnızlık!? Neden uyutmaz unutmak istediğin şey, aklına...

Bir gün apansız çıkar gelirim yine kapına, O günkü gibi pervasızca, fütursuzca. . . Umut olur, sevinç olur parlar mıyım yine yıldızca?...

İşte veda zamanı yaklaşıyor Bafra. . . Ve ben yine yapayalnız, kırgınca, yüreğimde bir yığın yarayla gidiyorum senden çok uzaklara. . ....

Esiri olma sükunetin, sustuklarını haykır da gel..! Kölesi olma zulmün, gözlerindeki masumiyeti kaybetmeden gel..! Sürgünü olma...

Eğer çıkıp gidemiyorsan kalıp da gidersin..! Kapatırsın gözlerini, hislerini bulunduğun yere; uzanırsın gitmek istediğin yere. . ....

Hep mi göz yaşı olup damla damla inecek gözlerimden heveslerim!? İnciniyorum... Dağılıyorum... Canım yansın istemiyorum. Bu sızlayışlar...

Emekler saçar insan beklentileri uğruna. Ömründen verir, vaktinden hasreder, hayatının başka yerlerinden alıp istediği şey uğruna döküp saçar sahip olduklarını. Bazen sevinçlerini, bazen umutlarını, bazen gülüşlerini, tüm iyi niyetlerle hislerini saçar. Akıbet bu ya, uğruna her şeyi kendinden verdiği o şey, olmaz! Sevilmek isterdi belki sevilmez, onaylanmak isterdi, onaylanmaz, değerli olmak isterdi hiç değer verilmez, görülmek isterdi, yaptıkları bilinsin isterdi kimse onu

Ne oldu!? He!? Ne oldu öyle? Birden kararıyordu etraf; ışık kesiliyor, tüm vücutları inleten şimşekler çakıp gürlüyordu... Karanlığa gark olurken aniden bir ışık çıldırasıya doğup girdabında yutuluyordu karanlığın. Adam, bir tentenin altına sığınmış öfkeye can veren bir hayretle sorup söyleniyordu. "Niye bu karanlık? Ne bu şimdi kulak çınlatan gök gürültüsü? Anlamsız! Ben şimdi bir yere gidemeyecek miyim?" Adam söylendikçe söylendi. Zihnindeki anlamsızlığı öfkeye bulayıp it

"Bir Hançerin Anlık Işıltısının Gölgesinde"              Hızla yaklaşan bir hançerin ışıltısı ansızın kalbe düştü, bir yıldızın kayışı...

1-Kendimize güvenerek Filistin'i veya tutsak olan herhangi bir ülkeyi özgürleştirebilir miyiz? Cevap: Mümkün, fakat gereken şartlar...

Her dar boğaz kaderde bir ring hat oluşturur. Medcezir gibi... Kendini belli zamanlarda benzer durumlarda acısıyla sızısıyla tekrar...

Çilekeş değildir her kaldırım, kalabalıkları kaldırmıyorsa... En işlek caddenin kaldırımı olmayı hayal ettik mi hiç ya da kendimizle...

Neden dilimizle ettiğimiz dualar, istek cümleleri, arzu ifadeleri çoğunlukla sığdır ve duyanı etkilemez, kendi kulağımız duysa kalbimizi...