6. BÖLÜM: Sen Atanınca Uzaklara Ben Kaldım Sen Varsın Diye Tercih Ettiğim Okulda

09.02.2014

Sensiz kaldığım ilk gecem evimizde, yatağımızda. . . Korkuttu beni sensizlik, el sallarken kayıp düştü yaşlar. . . Tutmadı kirpiklerim, tutunamadı damlalar, sensizlik korkusundan kaçtılar. . .

Akşamları eve geç de olsa gelmeyecektin artık. . . Senin gelmeni bekleyemeyecektim, yalnızlığım son bulmayacaktı. Sıkıntım sona ermeyecekti. . . Uykuya dalarken arkamda sarılanım olmayacaktı.

Sensizlikten korktuğumdan daha ilk gece kuzeni, kardeşi topladım getirdim eve. . . Sensizliğin acısından onların neşesine sığındım, kahkahalarına saklandım.

(Bir önceki günlüğün kopardığım son iki yaprağı bunlar ve şimdi sana yol azığı olarak yanındalar)

"Benim emanetim! Benim sahibim! Yüreğimin Fatihi! Ruhuma Eş, Yalnızlığıma Arkadaş, Hayatıma yoldaş, Ailemsin; Tek Başına Benim! Senin olduğun yer benim vatanım. . . Senin yanın benim huzurum. . . Gözlerin, benim en güzel manzaram, kutsal ve safi bir sevgi görüyorum. . . İstanbul sensiz kalsa da ben sensiz değilim bunu biliyorum ve hiç yalnızlık çekmiyorum. Biz mana aleminde ruhların beraberliğinin lezzetini tatmak için ayrılık nimetine giriftar olduk! Ayrılık bedenlere lutfedildi ki ruhlar, birlikteliğin farkına varıp önemini kavrayıp bu eşsiz lezzete mazhar olsun. . . Bu lezzet her ruha sunulmaz! Her yürek bu lutufla şereflenemez! Şimdi bedenlerimiz ayrı şehirlere gidecek fakat biz ayrılmayacağız! Ne şükür ya Rabbi! Ayrılık kalplere, ruhlara, duygulara düşmedi sadece son bulacak bedenlere verildi, ne şükür! Gönül gözünün erişemediği uzaklık, dünyada yoktur ki gözün görmediği gönülden de ırak olsun. . . Gözlerim üzerinde. (Ona göre uslu dur, yaramazlık yapmaya kalkma, görürüm:)) Hasretle beslenirmiş yürekteki sevgiler. . . Şimdi bizim sevgilerimizin beslenip büyüme, gelişme zamanıdır. . . Hasret damla damla kana karışacak. . . Damarlarımızda hasret akacak. . . Büyüyecek büyüyecek sevgimiz. . . Ta ki biz kadrimizi, kıymetimizi bilelim. Rabbimizin lutfunun şükrünü , büyüklüğünü, merhametini, hikmetini bilelim. . . Yıllardır yazdığım her günlüğümün son yaprakları mutlaka boştur, boş bırakırım onları. . . Niçin bilir misin? Hayatımın en güzel gününü yaşadığımda onu o sayfalara yazıp günlüğümü mutlu sonla bitirmek için! Şimdi sana yazdığım bu sayfalar, işte o en mutlu gün için ayrılmış sayfalardır! Oku ve yerine koy. . . Sen benim günlüklerimin en mutlu günü olarak hep sonda olacaksın! Akılda sen kalacaksın, yürekte sen olacaksın!

Eşin..."

10.02.2014

Seni özlemek güzel şey. . . Akşama gelmeyeceğini bilmek; her an seni yanımda hissetmeme sebep, içimde büyütmeme neden oluyor. Şimdi seninle daha çok beraberiz. Zamanın sığışmaz kabında değil artık içimdesin. . . Seni özlemek güzel şey. . . Hayalini yanımda tutuyorum, artık hiç olmadığın kadar benimlesin. Ama ellerim ayrı özleyecek seni, dudaklarım ayrı. . . Gözlerim ayrı arayacak seni, göğsüne yasladığım sırtım ayrı, sarıldığın belim ayrı. Tüm bu ayrılıklar içerisinde kalpte buluşacağız. Özlem; buluşturacak, sevgi ve saygı, kadir ve kıymet bilmekliğimizi arttıracak. Seni özlemek güzel şey. . .

Yeniden sadece sesine odaklanmak. . . Sesinden ruhuna ulaşmak, duygularını dinlemek. . .

14.02.2014

Şimdi yanımda olsaydın uyuyuşunu biraz seyreder, kollarının arasında sana biraz daha sokulur, mutlu olup huzur bulurdum. . .

Fakat aramızdaki 25 saatlik mesafeye rağmen seni uzakta hissetmiyorum, uzağımda değilsin. . . Hala huzur buluyorum seninle, sesinle, düşünle, düşüncenle bile. . . Yanımda yokmuş gibi değilsin. . . Seni hissedebiliyorum. . . Benimlesin. . .

Kıymetlimsin. . . Fakat değer biçemediğimsin. . . O iğrenç "koca" kelimesi var ya, hani iğrenirdim ben, işte o kelimeyi ben seninle sevdim. Sen eğer koca'ysan, "koca" sensen; hayran olunacak, alışılıp muhtaç kalınacak, huzur bulunacak şey demek. İhtiyaç demek, derin bir nefes demek. . . Bu kelime seninle bende anlamını yeniledi. . . Seni bana lutfeden Kudrete-Rahmete; şaşkınlığımca, huzurumca, yeniden görünen kainatça şükürler olsun. . .

02.04.2014

Sana ihtiyacım var! Dipsiz kuyu olan yalnızlığımla arama girip günlük gevezeliğiyle kelepçelerim olan sessizliğimi dağıtan eşim! Dipsiz kuyumda sessiz kaldım. . . Gitmek kolay da kalmak zormuş. Hayatıma gelişin kelebeğin ömrü kadar süren bir rüya oldu. Gidişin de zor, çok zor. . . Dipsiz, karanlık zindana sürgün edilmek yine. . . Sensizlik kelepçeleri ruhumu sıkmakta yine. . . Sana ihtiyacım var! Hürriyetim olan Yalnızlığı nasıl da esarete çevirdin!? Şimdi sana ihtiyacım var. . . Beni kendine mi hapsettin, varlığına mı mahkum kıldın, her nasıl bağladınsa gel şimdi! Sana ihtiyacım var!

Ne kolaymış bırakıp da gitmek. . . Koşa koşa gidiverdin. . . nasıl bir melanetmişse kalmak; gün geçmiyor ki azabını arttırmasın, damla damla kanıma zehrini akıtıyor. . . Ve kusuyor gözlerim. . . Durmuyor, kusuyor. . . Bağımlı mı oldum ben? Nedir bu ruhumdaki, nedir bu kanımdaki? Ah kalmaklar. . . Oy kalmaklar. . .

Ney neye sürgün, kim neye mahkum? Hani hürriyet? Toz olup zerreye dönmüş gibi nihayet!... Kırk düğüm duygular, çözülüp de dile gelmiyor. . . Ne desem boş; kalmanın o ağır, o çetin, o çökerten, o hasta eden, delirten manasını ifadeye kifayet etmiyor! Sen, gittin. . . Ben, kaldım. . . Ve sana ihtiyacım var, muhtacım. . .

Evlilikle Birlikte

Dr. Nurcem Hanzadebek Çep