Hayatın Netlik Açısı

Yaşamlarımızdaki güzellikleri olduğu gibi görebilmek için doğru açıyı bulmak gerekir. Yoksa ya renkler soluk kalır, ya görüntü bulanıklaşır ya da hep aynı yere bakmanın sonucu her şeyin de aynı olduğunu sanmanın yılgınlığı sarar insanı.

Kendi hayatına, ışığıyla gölgesiyle renklerin canlı ahengiyle tam bir netlikte görebilecek uzaklıkta bakmaz insan. Bakmaz tüm bu netlikte;

kendine, hislerine, fikirlerine, ömrüne, kalbine, yaşadığı sakladığı anı birikimlerine, andaki hissinin fikrine... Net göremez, ve görmediği bir gerçeğin hükmünü verir zihninde! Kalemini kırar, biletini keser, notunu verir, hüküm giydirir...

Neye göre, hangi delile?

Görmediği ama görmüş gibi inandığı zanlarına göre, kendi durduğu pozisyondan baktığı açıda ne görebildiyse ya da bulut yorumlar gibi gördüğü gölgeleri neye benzettiyse ona göre...

Hiç düşündük mü, gerçek diye inandığımız şeylerin aslında kuruntu ve zanlarımızın hissettirdiği duyguların karışık ve bulanık fazla yakın kadrajından olabileceğini?

Herkeste bir sorun var elbet, herkes insan ama "bizdeki sorun nerede" diye çevirdik mi kadrajı kendimizi gösterecek netlikte?

Hala başkaları mı yanlış? Hala başkaları mı hatalı, eksik, kusurlu, kıskanç, hırslı, saldırgan, korkunç ya da zavallı? Hala başkaları mı aptal, kafası basmıyor, anlamıyor, gerçeği bir türlü görmüyor? Hala başkaları mı iradesiz, duygularının esiri, başkalarının kulu kölesi?

"Peki ya ben?" dedik mi hiç? "Ben de insanım, mükemmel olamam o halde benim eksiğim, kusurum, tutkunluğum, aptallığım, hırsım, körlüğüm neye?" diye sorduk mu kendimize?

"Herkes insan-hatalı kul da bir tek ben mi hatasız mükemmel bir varlığım da İnsan değilim!?" eleştirisini sürekli kendimizi aklayan savunma mekanizmalarımıza yaptık mı?

"Niye hep böyleleri beni buluyor!?" veryansınımızın cevabı belki gerçekten de cümlemizin de merkezi olan "ben"dedir..!

Buraya büyük dikkat! Bu sorunun cevabının görüntüsü yalnızca cesur olanlara netleşecek...

Hatalı, kusurlu, eksik, aciz, ne kadar istese de mükemmel olamayan, mükemmel yapamayan özellikleriyle "Kendini bilen" işte kendi âcizliğini bildiği nispetle mükemmel, kudreti sonsuz, hikmeti bâki "Rabbini bilir!"

Acizlik, eksiklik ve kusur bizi ilahlık taslamaktan, kendimizi gizlice ilah sanmaktan alıkoymak için vardır belki de... Herkes de birbirinin hayat yolunda birbirine işte bu tehlikenin uyarı levhasıdır belki de... İnsan'lığın, kul'luğun; hatalı, kusurlu, aciz, fakir fıtrat gerçeğini kendimizi pohpohlayış ninnileriyle uyuttuğumuzda hatırlatmak için bir SOS çağrısı, bir yangın alarmı belki de...

Şuurda Yükseliş

Dr. Nurcem Hanzadebek Çep Yeşiloğlu