Gerçek Bir Yük

Asıl yük, hiçbir yarar sağlamadığı halde taşınandır!

Asıl yük, sahibinin taşıması gerekirken sanki o yapamazmış gibi sahiplenilenilip taşınandır!

Başkalarının hayatını, kendi hayatımız gibi yaşamaktır yük, kalbimize...

Başkalarının yaşamlarını kendi yaşamımız gibi düşünmektir yük, zihnimize...

Hayatımıza bir göz gezdirelim; fikir dünyamıza, duygu âlemimize bakalım. Hiçbir yarar sağlamadığı halde geleceğe taşıdıklarımızı artık ayırma vakti gelmedi mi?

Kışlıkları yazlıkları ayırır gibi, pirincin taşını ayıklar gibi... Tedavülden kalkmış paralar, içindeki ürünü alınmış ambalajlar, eti yenilmiş kılçıklar gibi artık faydasız ve çöplük kısmını atıp nezih ve ferah yaşama vakti gelmedi mi? İçimizdeki gerekli-gereksiz, eski-yeni karmakarışık kalabalıklıktan arınma vakti artık gelmiş olmalı.

Onlar bizi yoran, yaşamaktan bezdiren, hayatın tadını kaçıran, hâlimizi dermanımızı tüketen gerçek bir yükler. Geçmişte yaşanmış bir ânın acı verici duygusunu hâla kalbimde taşıyorsam, zararını defalarca gördüğüm fikrimi hala aklımda yürürlükte tutuyorsam, ve yaşamaya devam ettikçe de benzerleri artarak çoğalıyorsa içimde zaman geçtikçe daha da ağırlaşan bir yük yüklüyorum kendime. Yaşadıkça, yüklerin ağırlığından yaşayamaz hâle geliyorum...

Belki de insanı elden ayaktan düşüren, içinden atmadan biriktirerek taşıya geldikleri yüklerdir... Yaş aldıkça insanı ihtiyardan düşüren, işleyemez hâle getiren, belini büken, ellerini titreten, boynunu büken belki de ihtiyacı kalmadığı halde hâla eski anların duygu ve düşüncelerini biriktirip taşıyarak yasamasıdır...

Yoksa neden her 90 yaşındaki insanın dinçliği aynı seviyede olmasın ki?

77 yaşında kendi işlerini yapmaktan aciz hâle gelip başkalarına muhtaç ömür süren de var, 97 yaşında hâla tek başına yaşamını zinde olarak sürdüren de.

Kimi yaş alarak yol alıp yıllanır hayat seferinde,

Kimi su alarak yük alıp ağırlaşır hayat sefînesinde.

Şuurda Yükseliş

Dr. Nurcem Hanzadebek Çep Yeşiloğlu